بررسی میزان بقای بیماران دچار سرطان مری تحت کمورادیوتراپی پس از جراحی و کمورادیوتراپی به تنهایی

چکیده مقدمه: به‌رغم این که در درمان سرطان مری موفقیت‌هایی بدست آمده‌است ولی هنوز این بدخیمی به صورت بیماری پیشرفته موضعی با پیش‌آگهی بسیار ضعیف بروز می‌‌کند. هدف: ارزیابی تأثیر کمورادیوتراپی پس از جراحی(CRT-S) و کمورادیوتراپی(CRT) تنها در پیش‌آگهی این بیماران. مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی و گذشته‌نگر بود که در سال 1387 در بخش جراحی و رادیوتراپی بیمارستان رازی رشت انجام شد. 71 بیمار از سال 1383 الی 1385 ارزیابی شدند. پرونده‌های بیمارانی که کمورادیوتراپی تنها شده‌بودند و بیمارانی که ابتدا جراحی و سپس کمورادیوتراپی شده بودند تفکیک و ارزیابی شد. نتایج با نرم‌افزارspss بررسی و با آزمون‌های آماری بقا، Meier Kaplan- و Log-Rank تجزیه و تحلیل شد. نتایج: از 71 بیمار، 42 نفر (60%) مرد و 29 نفر(40%) زن بودند. میانگین سنی آنها 10 ± 66 ساله بود. از این تعداد 60 نفر (5/84%) دچار SCC (سرطان سلول سنگفرشی)، 5 نفر (7%) دچار AC (آدنوکارسینوم) و 6 مورد (5/8%) هم با تشخیص سرطان بدون ذکر نوع بافت‌شناسی بودند. از این تعداد 48 نفر (68%) درمان CRT و 23 بیمار(32%) درمان CRT-S شده بودند. در بیماران با ابتلای لنفاوی، بقا 5/11 ماه و در افراد بدون درگیری لنفاوی 5/14 ماه (p>0005) و بقای کل در بیماران زن و مرد به ترتیب 13 و 3/11 ماه بود که نشان از بقای بهتر زنان نسبت به مردان داشت. بقای کل در بیماران با درمان CRT، 5/11 ماه و در بیماران CRT-S، 13 ماه بود(p>0005). در کلیه بیماران متوسط بقا 12 ماه بود. نتیجه‌گیری: با این‌که در بسیاری از مطالعات به دنبال روش CRT-S بقای بهتری نسبت به روش CRT وجود داشت، اما اختلاف در میزان بقای دو گروه معنی‌دار نبود. بنابراین توصیه می‌شود CRT به تنهایی به‌عنوان یکی از روش‌های درمان‌ سرطان مری در نظر گرفته شود.